In De Groenzoom leven veel grote Canadese ganzen (Branta canadensis). Deze majestueuze vogels leggen in het broedseizoen gemiddeld 5 tot 7 witgele eieren.
…vijf- of zesentwintig tel ik er…
Natuurlijk valt altijd wel een ei ten prooi aan hongerige kraaien of andere rovers, maar gemiddeld is het aantal nakomelingen groot. De eieren komen allemaal in dezelfde tijd uit en voor de ouders breekt daarmee een drukke tijd aan om zich te bekommeren om al het krioelende grut. Veel tijd om te eten hebben ze dan niet.
De ganzengemeenschap bedacht een passende oplossing: een kinderdagverblijf. Net als bij ons mensen worden de jonge gansjes ‘s ochtends vroeg bijeengebracht bij een aantal vrijwillig aangewezen kleuterjuffen, zodat de ouders de rest van de dag iets voor zichzelf kunnen doen; het betere werk zeg maar, lekker lui grazen of een beetje doelloos ronddobberen, ik heb daar verder geen zicht op. In ieder geval verkeren de ouders in de geruststellende wetenschap dat hun kroost de hele dag onder de veilige vleugels van vertrouwde familieleden vertoeft.
De afgelopen week kwam ik zo’n drijvend ganzenkuikendagverblijf tegen. In de voorste groep zwemmen zes al wat grotere pubers onder begeleiding van vier volwassen leiders of leidsters (je kunt aan de buitenkant van zo’n gans niet zien of het een mannetje of vrouwtje is). De achterste groep is veel groter en bestaat uit beduidend jongere gansjes; vijf- of zesentwintig tel ik er, met slechts twee toeziend voogden.
… lag nog op stroom voor de brug te dobberen…
Ik sta op een witte Groenzoombrug en zie de zwemklas behoedzaam naderen. Een van de leidsters maant de kleuters om dicht bij elkaar te blijven. Op enige afstand van de brug houden ze duidelijk in, terwijl alle ogen en oogjes op mij gericht zijn. Ik begrijp de boodschap en loop het pad op.
Gebukt achter de rietkraag loop ik vlug door het hek naar het weiland langs de sloot achter de brug. De voorste schare jongelingen is ondertussen al voorbij gezwommen, maar de groep ukkepukken ligt nog op stroom voor de brug te dobberen. Pas als de voorste begeleider met een zacht ganzen-gakje het sein-veilig-signaal geeft, komt er beweging in het klasje. Aarzelend komen ze onder de brug door en naarmate ze mij naderen zetten ze er wat meer vaart achter. Twee strenge toezichthouders posteren zich vlak voor de oever met hun kop in mijn richting, terwijl de kleintjes snel achterlangs peddelen.
Om te laten zien dat ik geen kwaad in de zin heb, stap ik nog een paar passen achteruit. Een van mijn hakken zakt diep in een grote koeienvlaai.
Ook Groenzoom!
Tekst en foto’s: Jan Smith
