Kom, we gaan eens in de Wiebertjes kijken, het schijnt dat de natuurwerkgroep daar flink bezig geweest is. Inderdaad, en dat levert fantastische doorkijkjes op: gemaaide stukken, sloten die glinsteren in de zon. Op deze mooie middag is het erg fotogeniek geworden. Als we van bovenaf zouden kunnen kijken moet het wiebertjespatroon nu goed waarneembaar zijn.
Het pad is een en al blubber, dat hoort erbij in dit jaargetijde. Hier en daar wordt het leed verzacht doordat er rietmaaisel op gegooid is, maar soms moet je echt even nadenken voor je verder gaat. Aan welke kant van het pad lijkt het minder erg? En daar blijf je dan met je sjaal in een braamstruik hangen. Een en ander heeft wel weer tot gevolg dat het er lekker rustig is.
Op het toegangshek aan de kant van de parkeerplaats hangt inmiddels een bord ‘verboden voor honden’. Toch zien we verse hondensporen, dus er zijn altijd nog mensen die boven de wet denken te staan. Een verbodsbord met dezelfde strekking staat bij het zanddepot, maar het staat daar zo opgesteld dat je het heel gemakkelijk over het hoofd ziet, half achter een boom ook nog. In elk geval goed dat er borden staan, handhaven is evengoed lastig.
Thuis de modderschoenen op een krant, en terugkijken op weer een heerlijke wandeling in ‘ons’ werkgebied.
Tekst en foto’s: Josien Hofs
